Moja rzeka

Moja rzeka

Wzburzone deszczem fale

Agresywnie biją o stromy brzeg

Podrzucając krople do góry

I zrzucając je na moją zaskoczoną twarz

Patrzę tam...

Gdzie zmęczone drzewa moczą się

A nad nimi przelatuje spłoszony ptak

Wystarczy się odepchnąć

Zmęczonymi już rękami

I czekać aż... uratujemy nasze życie

Zatapiam się w mroku fal

Zawiłej rzece radości i smutków

Silny nurt ściąga mnie w dół

W głowie przelatują potoki różnych zdarzeń

oddycham niejednostajnie

Pod niebem pełnym łez...

Unoszę się na wodzie

W błękitnych przestworzach

Jednam się z milionem

niespełnionych jeszcze marzeń

swobodna jak ptak, co przemierzył świat

Zamyślona patrzę jak maleje i znika

kajak przewrócony oraz mąż

I choć każdy wspólny moment był iście wspaniały

Odejdzie na rzece zapomniany?

Nie!

Nawet najdłuższa rzeka wpada do morza

A ja popłynę własnym prądem

Zabrawszy ze sobą

Niezapomniane wspomnienia  

Wspomnienie naszego pierwszego w życiu topienia się.

Z mojego powodu przewrócił się nam kajak. Po prostu, wykonałam zły manewr przechylenia się pod gałęziami w odwrotną stronę niż potrzeba. A wszystko dlatego, że strasznie lał deszcz. Na początku, przez 1 godzinę pogoda była znośna, a później już tylko lało. Kajak był pełen wody, wciąż ją wylewaliśmy i to rozproszyło moją uwagę. Było potwornie zimno, ale zachowaliśmy zimną krew. Porwał mnie silny nurt naszej rzeki Słupi i poszłam na dno, odbiłam się od ziemi, zaczęłam machać nogami aby wypłynąć na wierzch, dodatkowo pomogła kamizelka, bo woda dodatkowo wypychała mnie do góry. Teraz już wiem jakie to ważne by podczas pływania na czymkolwiek mieć ją zawsze na sobie.

Na szczęście ja nie wpadłam w panikę, mimo, że nie było się czego złapać bo klif był wysoki. Początkowo trzymaliśmy się przewróconego kajaka, a później złapałam się męża i przesuwałam się do brzegu. Udało mi się złapać drzewa i wejść na cienkie gałęzie tuż pod powierzchnią wody. Były wiotkie, ale trzymałam się drzewa, więc udawało mi się. Niedługo potem, dopłynął do nas ratownik, ale musiał popłynąć trochę dalej, gdzie brzeg był na tyle niski, by mógł na niego wejść i wyciągnąć swój kajak. Potem doszedł do nas przez las i razem z mężem po wielu nieudanych próbach, bo kajak był pełen wody a klif wysoki, udało się  wciągnąć go na brzeg. Następnie, wciągnął na klif i nas.  Było tak zimno, że nie mogłam wytrzymać. Chciałam zadzwonić do Szymka żeby po mnie przyjechał, ale mój telefon przez wodę już się nie włączył. Wtedy ratownik próbował zadzwonić, ale z zimna nie mogłam zebrać myśli i trzykrotnie podawałam Mu numer syna, aż w końcu wybrałam właściwy. Mąż przeprowadził mnie przez do drogi, gdzie dojechał mój Szymek. Mąż jak zawsze był twardy i wrócił na rzekę, by kontynuować spływ. Każdy myślał, że już więcej nigdy nie popłynę, tym bardziej że jedna z koleżanek tak rozpowiedziała innym, ale ja przecież jestem waleczna... jak zawsze😀