​Na granicy

Na granicy 

​Ból ciała zabija mnie skutecznie
Drąży mi kości, działa już notorycznie
Jak dzikie zwierzę, dopada mnie w mroku
Nie daje ulgi, czuwa co kroku
​Cierpienie mroczy, nieustannie męczy
Ciało się poddaje, w słabości klęczy
Każdy oddech to męka i znój
W środku mnie toczy się nierówny bój
​Marnieję powoli, jak kwiat w ciemnym chłodzie
Nie wiem, ile wytrwam w tej strasznej powodzi
Już jestem na granicy, sił żadnych nie mam
Na co mi czekać, po co jeszcze ściemniam
​Gdzieś ginie nadzieja, ta iskra sprzed lat
Został tylko ból, co pochłania mój świat
Potrzebny mi ratunek, nim zgaśnie ten płomień
Bo to jest ostatni mój, cichy krzyk... do mnie