Pani Jesień

Pani Jesień

​Wstaje rankiem mgła nad polem
Słońce ledwie lśni za domem
A już idzie przez polany
Pani Jesień – czar jej znamy

Suknia z barwnych liści tkana 

W niej kasztanów co niemiara
Na ramieniu ma koszyczek
Pełen żołędzi i leśnych szyszek

​Świat maluje pędzlem rdzawym

Bordowym, żółtym i jaskrawym
Dębom liście wiatr rozwiewa
W leśnym gaju huczy, śpiewa

​Dzień już krótszy, chłód w powietrzu

Klucz  gęsi ucieka o zmierzchu
Jesień szepcze, cicho, skromnie:
„Przygotujcie się, czekajcie na mnie"

​Pod jej stopą ziemia drżąca

Jak utkany dywan z wrzosów

​Maluje buki czerwieniami

Klon żółty stoi jak król zaczarowany

W górze kluczem lecą żurawie

Żegnając ciepły, stary ul

​Gdy nadchodzi deszczowa chwila

Zapach grzybów to jesieni siła

Deszcz przynosi perliste krople

Które myją szyby w oknie
A gdy słońce się ukaże

Srebrzystą pajęczynę nam pokaże 

Kładzie dłoń na ciepłe ramię lata

Szeptem chłodnym o pożegnanie pyta

Pani Jesień, choć chłodniejsza

Jest najbardziej z pór piękniejsza!