Powrót do zoo

 Powrót do zoo

To nie będzie zwykła bajka

Opowiastka czy inne bajanie

Bo to jakaś dziwna historia

Gdy na ulicy wszyscy mówią o PAWIANIE

Który dumnie kroczy chodnikiem

Bo zapomniał biedaczysko

Że w tej chwili

- Nie jest swego haremu przewodnikiem

Sierść jego brązowa niknie na tle lasu

On cicho kroczy by nie zrobić hałasu

Jedynie skóra na pośladkach biała

Błyszczy swą nagością cała

Lecz on nie wstydzi się wcale

bo wkrótce będzie czuł się doskonale

Gdyż już na niego czekają na końcu drogi

Liście, owoce, nasiona, orzechy

Same smakołyki mój drogi

Wołam więc głośno:

-  „Wsiadaj do auta nicponiu

    To zabiorę Cię do domu!”

Pawian do auta pospiesznie wsiada

Bo w oddali dostrzegł

niezbyt przychylnego sąsiada

SZYMPANS wypasiony w rowie siedzi

A brzuch mu ciąży do samej ziemi

Sierść ma czarną jak smoła

Cóż z tego, skoro iść dalej nie zdoła

Już powinien być na miejscu wyznaczonym

I władzę objąć w stadzie opuszczonym

Lecz zjadł przed śniadaniem młodego pawiana

I męczy go teraz zgaga niesłychana

Wołam więc głośno:

-  „Wsiadaj do auta nicponiu

    To zabiorę Cię do domu!”

ORANGUTAN rozmarzony

Na gałęzi wisi przez nikogo nie dostrzeżony

Wyspał się w nocy cwaniaczek

I teraz między konarami drzew skacze

Zadziwia swoimi czerwonymi włosami

Tęskni, kocha, cierpi i płacze czasami

Krótkimi nóżkami podryguje

I wysoką inteligencją nas zaskakuje

Orangutan jest przyjaźnie nastawiony

I agresji całkowicie pozbawiony

Macha do nas rączką

w mapę Sumatry zapatrzony

Liczy, że na stopa go zabierzemy

… Może nawet w rodzinne strony?

Wołam więc głośno:

-  „Wsiadaj do auta nicponiu

    To zabiorę Cię do domu!”

Jedziemy naszą oliwską trasą dalej do celu

Lecz przed nami WIELKA ściana się wyłania

I ogromny GORYL drogę nam zasłania

To najstarszy z miotu srebrnogrzbiety

Z wysoka patrzy wniebowzięty

Jego 185 cm wzrostu robi wrażenie

Zaś 200kg wprawia w osłupienie

Obraca spokojnie w naszą stronę głowę

Jakby myślał, że mu na drzewo wejść pomogę

A on tylko za rodziną rozgląda się czule

I myśli w co ma im zebrać

Owoce, liście, korę, korzenie oraz cebulę

I tu zaskakuje nas nasza niewiedza

Bo nikt z nas rozeznania nie miał

Że nasz goryl opierając na kostkach

wierzchnich dłoni świat przemierza

Wołam więc głośno:

-  „Wsiadaj do auta nicponiu

    To zabiorę Cię do domu!”

Przez naszych niezwykłych autostopowiczów

Tak długo jechaliśmy

Że aż zmierzchu doczekaliśmy

Jednak to wciąż nie koniec naszej podróży

Bo z ciemności nagle stadko LEMURÓW się wynurzy

Oczkami każdy z nich świeci

Choć to dopiero dzieci

Zresztą właśnie ich nazwa od oczu pochodzi

Zwą ich „duchami nocy” i tak właśnie legenda się rodzi

Kończyny wysokie mają

i długimi ogonkami

z biało-czarnymi pręgami machają

Zaś miękkimi, puszystymi futerkami

Do głaskania zachęcają

Matka na przedzie

całe stadko wiedzie

Jednak nie sposób jej wszystkie

Swe dzieci upilnować

Świat dla nich ciekawy

Więc wąchaniem rozwiązują sprawy

Co chwilę na drzewie któreś zawisa

I zabawnie wypatruje tygrysa

Ogonki sprytne gałęzi się chwytają

I z wysoka maluchy świat podziwiają

Wołam więc głośno:

-  „Wsiadajcie do auta nicponie

    To zabiorę Was do domu!”

Wreszcie kończy się historia cała

Kto jeszcze nie zasnął, temu chwała

Bo chodź samochód nasz był pełen

Wszyscy dojechali cali

Tego możesz być pewien

Czy historia ta była prawdziwa…nie wiem!

Jedno wiedzieć jednak musicie

Bo jak każda historia

I ta pozytywnie skończyć się musi

A skoro nasze ssaki zdrowe powróciły

To do odwiedzin oliwskiego ZOO wszystkich zaprosiły 

*grafika własna

* Bajka symbolizuje moje wielokrotne powroty do szpitala na Polanki przez Gdańsk Oliwę, tuż obok Oliwskiego Zoo