Katedra w Elblągu, czyli jeden z najwyższych obiektów sakralnych w Polsce

 

Katedra Świętego Mikołaja

Jest jednym z najwyższych obiektów sakralnych w Polsce (wysokość wieży 97 m). 

Jest też jednym z najstarszych obiektów sakralnych w Elblągu. Początki kościoła sięgają poł. XIII w., kiedy powstało prostokątne prezbiterium i 5 przęseł korpusu. Przez dwa stulecia kościół był stopniowo rozbudowywany z dwukrotną zmianą programu przestrzennego (pierwotnie bezwieżowa hala po dobudowaniu wieży i podwyższeniu nawy głównej stała się bazyliką, a po podwyższeniu naw bocznych ponownie halą).

6 kwietnia 1777 nad miastem rozszalała się burza. Jedyne wyładowanie atmosferyczne uderzyło wieżę, która stanęła w płomieniach, a za nią cały kościół. Zdołano wynieść część wyposażenia, lecz nie udało się ugasić ognia, który strawił wieże i dach kościoła. Wkrótce po pożarze zawaliły się sklepienia, niszcząc przy tym ołtarz główny i wiele innych części wyposażenia które pozostało w kościele. W trudnej sytuacji finansowej miasto nie mogło odbudować świątyni do jej pierwotnego wyglądu. Rozebrano wszystkie trzy wieże, kościół obniżono o ponad 6,5 metra i założono barokowe sklepienia żaglaste. Dach trójkalenicowy zastąpiono dwuspadowym. Próbowano nadać wtedy kościołowi wygląd barokowy, poprzez otynkowanie ścian i filarów oraz przemalowanie białą farbą wszystkich polichromowanych w poprzednim okresie rzeźb. W 1790 został zrekonstruowany ołtarz główny. 

W kościele stopniowo pojawiało się nowe wyposażenie. W 1850 położono w kościele nową marmurową posadzkę. Materiał był sprowadzony z Belgii, z kopalni w Namur i w Dinant. Największa inwestycją tamtego okresu było dobudowanie w latach 1906–1907 (w miejscu zniszczonego przez pożar w 1777 trójwieżowego masywu) nowej wieży. Uroczyste położenie kamienia węgielnego odbyło się 24 października 1906. Z wysokością 95 metrów dołączyła ona do najwyższych wież w całych wschodnich Niemczech, a dziś jest najwyższą kościelną wieżą po prawej stronie Wisły.

W czasie I wojny światowej zarekwirowano wszystkie 6 dzwonów i przeznaczono je na przetop na cele wojenne. Nowe zostały wykonane i zawieszone na wieży w 1928. W czasie II wojny światowej i w okresie powojennym, podczas zdobywania Elbląga przez Armię Czerwoną (26.01–10.02.1945) katedra została w dniu święta Matki Boskiej Gromnicznej, 2 lutego 1945, doszczętnie wypalona. 

31 grudnia 1947 przybył nowy proboszcz parafii św. Mikołaja i dziekan w Elblągu, ks. Wacław Hipsz, którego celem była m.in. odbudowa kościoła. 7 maja 1948 ks. Hipsz zorganizował Komitet Odbudowy Zabytkowego Kościoła św. Mikołaja w Elblągu, z zadaniem odbudowy katedry. 25 lipca 1948 rozpoczęto odgruzowywanie świątyni. Ważnym wydarzeniem tego roku było zamontowanie trzech dzwonów z uszkodzonego kościoła św. Anny w Elblągu w wyremontowanej konstrukcji stalowej wieży kościoła św. Mikołaja.

Następcą księdza Hipsza został ksiądz Gracjan Rudnicki, który nie czuł się w Elblągu dobrze; w maju 1954 parafię objął ks. Gedymin Pilecki. Od razu po jej objęciu rozpoczął gromadzenie funduszy na dalszy etap odbudowy kościoła. Dzień 17 stycznia 1955 przyniósł niespodziewaną klęskę budowlaną kościoła św. Mikołaja. Szalejąca w tym dniu wichura spowodowała wyrwanie trzech okien kościoła, wytłuczenie wielu szyb w innych oknach i zerwanie dachu nad zakrystiami wyposażonymi 
w oryginalne gotyckie sklepienia.

Ks. Pilecki w roku 1955 zajmując się odbudową dachu nie zaniedbał żadnej okazji, by przejmować z opuszczonych kościołów ich ruchome wyposażenie. W dniu 23 marca 1954 otrzymał decyzją Wydziału do Spraw Wyznań PWRN w Gdańsku z kościoła mennonickiego w Rozgarcie następujące elementy wyposażenia: wrak organowy, 6 ławek, 1 ambonę i 1 nastawę ołtarzową. W tym samym dniu z kościoła poewangelickiego w Nowem otrzymał zniszczony w 80% wrak organowy, ambonę, nadstawę ołtarza, szafę dębową do szat kościelnych oraz wszystkie ławki z tego kościoła. Dalszym terenem działalności ks. Pileckiego były kościoły poewangelickie w Jasnej, Stalewie i Fiszewie. Z Jasnej otrzymał 45 ławek i nadstawę ołtarza, ze Stalewa ambonę i również nadstawę ołtarza i z Fiszewa ołtarz i ambonę. W dniu 28 maja 1955 udało się uzyskać dawny główny ołtarz z Kościoła Trzech Króli z Nowego Miasta w Elblągu. W zamian franciszkanie otrzymali ołtarz drewniany św. Józefa. Uzyskano wiele innych elementów wyposażenia.

Do najcenniejszych elementów wyposażenia wnętrza należą: 

Gotycka chrzcielnica z brązu z 1387 
wykonana przez mistrza Bernhausera 

Ołtarze późnogotyckie

 ołtarze ufundowane przez cechy elbląskich rzemieślników: flisaków wiślanych, słodowników, czeladników szewskich. 

Oltarz króli

Gotycka rzeźba Św. Mikołaja

Relikwiarz Krzyża Świętego

Świątynia jest zarazem Sanktuarium Relikwii Krzyża Świętego, w każdy piątek miesiąca Relikwie odbierają cześć podczas nabożeństwa, a na co dzień relikwiarz Krzyża Świętego znajduje się w pięknej gotyckiej niszy po prawej stronie głównego ołtarza.

Obok katedry stoi pomnik Jana Pawła II, który został ufundowany po wizycie papieża w Elblągu. Wizyta papieża miała miejsce w 1999 roku i zgromadziła na płycie lotniska ok. 300 tysięcy wiernych. 

Ołtarz boczny