Latarnia morska Czołpino

Latarnia morska Czołpino

 jest najbardziej oddaloną od skupisk ludzkich tego rodzaju budowlą. Wybudowano ją w odległości około tysiąca metrów od brzegu, pomiędzy miejscowościami Łeba i Rowy, na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Zbudowano ją między jeziorami Gardno i Łebsko około 1000 metrów od brzegu morskiego, na wysokiej 55-metrowej, najwyższej wydmie w grupie wydm nazywanej Baranki. Jej wieża ma wysokość 25,2 m., a zasięg światła 39 km. Aby dojść do latarni trzeba od morza przebyć pieszo 1,5 km odcinek szlaku wytyczonego wśród dziko rosnącego lasu. Będąc na tarasie latarni, można podziwiać piękne widoki rozciągające się na ruchome wydmy oddzielające jezioro Łebsko od morza. Ta latarnia to

fantastyczny punkt widokowy 

na otaczające ją wydmy. My dotarliśmy do niej dotarliśmy od strony dzikiej plaży, wdrapując się pod górę przez  nadmorski bór sosnowy. Na szczyt latarni, czyli taras widokowy weszliśmy za 8 złotych od osoby. Widok mimo pochmurnej pogody zachwycał a co najważniejsze... było widać ruchome wydmy.

Latarnię tę zbudowano w roku 1875. Od tamtego czasu światło wskazywało drogę zagubionym żeglarzom pomagając w nawigacji. Dzisiaj także, mimo udostępnienia jej turystom, pełni ona funkcje zapewniającą bezpieczeństwo jednostkom poruszających się po naszym Bałtyku. Latarnia została wciągnięta w system AIS-PL, zapewniający automatyczną wymianę danych, przydatnych do uniknięcia kolizji.

    • Wysokość wieży: 25,2 m

     • Wysokość światła: 75 m n.p.m

     • Zasięg światła: 12 Mm

     • Położenie geograficzne: 54o 43' 12'' N 17o 14' 37'' E

     • Charakterystyka światła: P(2) (8 s)

     • Światło: 3 + 2 + 1 + 2 = 8 s

 

Spod latarni schodzimy w dół po ponad 220 schodach, które robią niesamowite wrażenie. Dalej idziemy lekko piaszczystym, szerokim duktem leśnym, który prowadzi nas prosto do domku latarnika i do parkingu, na którym kupuje się bilety wejścia do Słowińskiego Parku narodowego.

Budowa latarni  

     W 1872 roku podjęto decyzję o budowie latarni na podstawie projektu opracowanego przez inż. E. Kummera. Położenie latami uniemożliwiało dostarczanie budulca drogą lądową i dlatego wybudowano specjalnie pomost, na którym rozładowywano potrzebne materiały budowlane, dostarczane przy pomocy barek Z tego powodu, budowa czołpińskiej latarni trwała aż trzy lata i dopiero 15 stycznia 1875 roku latarnia ożyła, rozświetlając kolejny fragment bałtyckiego wybrzeża. Początkowo, w latarni zainstalowano lampy olejowe, które zużywały około 3600 kg oleju mineralnego rocznie. W okresie międzywojennym zmieniono rodzaj zasilania, zastępując lampy olejowe lampami elektrycznymi. Obecnie urządzenie optyczne składa się z cylindrycznej, katodioptrycznej soczewki, złożonej z 43 szlifowanych kryształowych pierścieni pryzmatycznych i 1000-watowej żarówki, która załączana jest przez fotokomórkę. Soczewka jest duża, bo o wysokości 2750 mm i średnicy wewnętrznej 1800 mm, a świecenie żarówki przerywane jest przez błyskacz.      Latarnia w Czołpinie zbudowana jest z czerwonej, licowanej cegły w kształcie stożka ściętego. U podstawy wieża ma średnicę 7m, a wysokość latarni wynosi 25,2m. Latarnia przetrwała zawieruchę wojenną w stanie nie zmienionym i po zakończeniu działań wojennych, już 7 grudnia 1945 roku ponownie rozbłysło światło latarni morskiej w Czołpinie i nieprzerwanie świeci do dnia dzisiejszego.      Latarnia była cały czas obiektem zamkniętym, dostępnym tylko dla osób obsługujących ją. Dopiero od lipca 1994 roku latarnia została udostępniona do zwiedzania, dzięki czemu można z jej wieży podziwiać piękno roztaczającego się dookoła Słowińskiego Parku Narodowego.