Taras

 Taras

Nikt nie zrozumie Ciebie bardziej

Niż drugi człowiek

Co w chorobie zatopiony

Łączy wspólne łzy

Siedząc na tarasie

Nie straszny nam papieros

Czy kawa gorąca

Tu rodzi się więź pojednania

I jedność znajomości nieznana

Ludzie się zmieniają

Lecz choroby na tarasie pozostają

Każdy kolejno wyjeżdża

Pozostawiając na nim cząstkę siebie

Może za rok czy dwa

W tym samym miejscu się spotkamy

Wystawimy stolik i krzesełka

I znów wspólnej drogi się doczekamy…

21.06.2019, pobyt w szpitalu, dzień 18

* Taras dla palących w naszym szpitalu nr 10. Fotografia własna