Zapomniałam jak być szczęśliwą

 Zapomniałam jak być  szczęśliwą

Przywiodła mnie tu droga

Droga niemiłosiernie długa

Tułaczka zdająca się nie mieć końca

Dni których nikt nie policzy

Setki, tysiące myśli….

W mroku śmierci ukrytych

… Ciągłe drgania

… Ciągłe lęki

… Ciało obce

… Ciało drżące

W którym moje JA zostało uśpione

DZIŚ nie chcę, BOJĘ SIĘ NAWET WSPOMINAĆ!

Nie chcę wracać już do tych chwil

Gdy żałość zaciskała gardło

A Ja płakałam w samotności bez końca

… Ciągła bojaźń o upadek

… Ciągła obawa, że ktoś zobaczy Twoje cierpienie

… Ciągłe walki z samym sobą

    by wreszcie wyjść z domu

… Ciągła obawa o kolejne drżenie

    mojego zmęczonego już ciała

Które niczym wulkan wybuchały przerażeniem

I jak lawa rozpływały się po całym ciele

By ostatecznie zastygnąć tak

Że nie ruszało się ciało i cały mój świat

DZIŚ nie chcę, BOJĘ SIĘ NAWET WSPOMINAĆ!

Bo nie wiedziałam wtedy

i bałam się przeraźliwie

ile tak naprawdę mogłam zaprzepaścić

Gdy tracisz smak, węch i wzrok

Gdy światła rażą kolorów pasmami

I widzisz drogę, która zaraz się skończy

Gdy samochody wjeżdżają W CIEBIE co krok

Gdy nawet na rower wsiąść już nie możesz

Bo głowa ciężka, spanikowana ściąga Cię w dół

I te dni gdy myśli swych

nie możesz włożyć w ciało

Gdy nogi nie chcą chodzić już

Choć biegać by się chciało

A Ty myślisz, że to drogi życiowej już koniec

Że to zmierzch

A potem czujesz, że umierasz

Tak cicho i niezauważalnie

A oczy masz jeszcze szeroko otwarte…

DZIŚ nie chcę, BOJĘ SIĘ NAWET WSPOMINAĆ!

Ale to jeszcze nie koniec mej walki

Bo znów pojawia się światło

A ja osiągam swą moc

Znów mam siły nieodparte

I śmieję się w głos

Bo teraz mogę wszystko

Promienieję i wszystkich się zabawiam

Z każdym rozmawiam i zabawne historie opowiadam

Wszystkim rozkazuję i życie im układam

Wynajduję prace i spać nie pozwalam

Sama nie śpię, bo szkoda czasu

Wciąż trzeba działać i nie tracić czasu

Nawet jeść nie potrzebuję

Bo energii wciąż mam za dużo

A przecież ciągle ja rozładowuję

Tysiące zakupów robię

buty, torebki, ciuchy magazynuję

Czy są potrzebne

gdy szafy w szwach pękające?

DZIŚ nie chcę, BOJĘ SIĘ NAWET WSPOMINAĆ!

Kiedy nagle znów wszystko diametralnie się zmienia

Gdy wszyscy zaczynają się mnie bać

Rodzi się agresja i złość nieposkromiona

Wszystkich moje rozzłoszczenie dopada

Jak grad przeraźliwie zimny osłabia

A potem… jest ten most…

O którym nie chcę już gadać!

DZIŚ nie chce, BOJĘ SIĘ NAWET WSPOMINAĆ!

Moja wewnętrzna walka trwa tak wiele lat

Że zapomniałam jak wygląda „normalny” świat

Jak można żyć gdy wokół szczęście i miłość

Bez drgawek, lęków i dygotania

Ktoś podmienił moje życie

I chcę pokochać na nowo,

Lecz nie wiem jak

choć energię mam niezmierzoną

Na życie mam nowe spojrzenie  

I jest mi dobrze niczym w niebie

Chcę wszystkich obdzielić

muzyką mojej radości

i niechaj miłość we wszystkich sercach zagości

Chcę dzielić się pięknem

Dostrzeżonych w pachnącej swą urodą chwili

I rozgłaszać życia dobre strony

Bo to :

„To cała ja
To właśnie ja
Królowa łez"*

*fragment tekstu zaczerpnięty z tekstu piosenki Królowa strat” (Agnieszka Chylińska)

* grafika własna

7 Szpital Marynarki Wojennej na Polanki