To ci szpitalna bajka

 To ci szpitalna bajka

Była sobie…

Wcale nie szachrajka

Jak to w wierszach Brzechwy bywało

Lecz komarzyca mała

Przez nikogo niekochana

I gdzieś na szpitalnej ścianie zabłąkana

Ściana, jak to ściana WIELKA

A komarzyca NIEWIELKA

To płonąca pomarańczą ściana ją tu przygnała

Niestety samotnością owiana

Komarzyca na okno zerka

I co widzi?

To nie wróbelek ćwierka

Lecz cichutkie bzyczenie się rozlega

Pan komar z gracją przez okno wpada

I niedaleko komarzycy siada

Melonik z rozmachem na bok odkłada

I skrzydełka w tańcu rozkłada

Na to komarzyca się uśmiecha

I nóżkami tańczy menueta

Ciepłe światełko lampki ich rozgrzewa

I teraz zapomnieć im trzeba:

O wilgotnych lasach

Podmokłych łąkach

I cienistych zaroślach

Gdzie mieszkają i chętnie przebywają

Muzyka ciszy dookoła rozbrzmiewa

A zegar nocy czas odmierza

Długimi czułkami się muskają

I wzorzystymi skrzydełkami okrywają

Smukłe i delikatne ciała

naszych szpitalnych komarów

w tańcu wciąż trwają

Już na nikogo nie czekają

Dużymi oczkami w siebie wpatrują

I krótką komarzą trąbką się całują

Do rana w uścisku się skupiali

I tak do pogrążonego w rosie świtu doczekali

Stęsknieni, zgłodniali

Przez okno powylatywali

Teraz razem z kwiatów

Nektar spijają i nowych

Niekoniecznie szpitalnych przygód szukają

Małgorzata Gawin-Trzaska

27.06.2019, dzień pobytu w szpitalu 24

* Grafika własna