Królowa ciemności

Ty, Co Odbierasz Wszystko
Dlaczego nie zostawiasz mi jutra
Bądź dla mnie jak dobra wróżka
Pozostaw choć nadzieję
A ja obiecuję, że się zmienię
 
Ty, Królowo Ciemności
Czemu zamykasz me oczy
Chociaż świat wokół jest tak uroczy
Ja nie chcę, by mój świat się zmieniał
By zszarzał i oniemiał
 
A jednak widzę jak go zmieniasz
Już widzę w oddali posmutniałe drzewa
Już gwiazdy świecą za wysoko
Już słońce się nie uśmiecha
I księżyc zmarszczył czoło
Sam czuje się nieswojo
 
Ty, Pani Smutku i Rozpaczy
Wciąż mi śni jak wyciągasz ramiona
Kiedy moja radość jest już znikoma
Lecz moja siła wszystkich wkoło jednoczy
I jeszcze nieraz Cię zaskoczy
 
Czemu więc nie słyszę śpiewu skowronka
Czyżby gdzieś się zabłąkał
Czy skrzydła mu podcięłaś
By nie wzbił się do nieba
Lecz moje skrzydła wciąż są rozpostarte
I unoszą mnie, choć serce zamarłe
 
Ty, Matko Zbłąkanej Drogi
Nie chcę poznać tego,
co możesz mi zrobisz
Chyba, że...
od bram piekieł mnie wyswobodzisz
Ja nie chcę spaść w otchłań czeluści
Chcę wciąż biec do przodu
Ale musisz mnie puścić!
 
Ty, Złodziejko Upragnionej Miłości
Pozwól mi na czułości
Chcę wciąż czuć rozkosz
I radość z bliskości
Więc otrzyj łzy moje
I nie chciej bym założyła do walki zbroję
 
Czemu zamykasz moje usta
Kiedy chcę krzyczeć, być szczęśliwa
... nie pusta
Czemu zasłaniasz moje uszy
Skoro ja nie chcę doznawać katuszy
Chcę słyszeć jak ptaki świergocą
Czy to rankiem, czy jasną nocą
 
Ty, Strażniczko Snu Wiecznego
Ucieknę, zobaczysz
I już mnie więcej chandrą nie uraczysz
Ja pójdę swoją własną drogą
Dobrzy ludzie mi w tym pomogą
To dla mnie przecież świeci słońce
To dla mnie pachną kwiatów tysiące
To moja dusza jest wciąż natchniona
To właśnie moja wola będzie spełniona!