Na wybiegu Konika Polskiego

Na wybiegu Konika Polskiego

W niedzielny, ciepły dzień pojechaliśmy do Krzyni na spacer ścieżką przyrodniczą, kiedy wracaliśmy dostrzegliśmy w oddali duże stado koni. Trudno było się do nich dostać, ponieważ wszystkie łąki wokół otoczone były tzw. "pastuchem". Byliśmy już prawie na końcu ścieżki w drodze powrotnej, kiedy spotkaliśmy panią, która szła z dwójką dzieci. Na nasze szczęście zapytaliśmy Ją o drogę i razem ruszyliśmy w stronę koników. Pokonaliśmy jeszcze naprawdę dość długą drogę, aby do nich dotrzeć ale było warto. Na miejscu zastaliśmy stado klaczy ze źrebakami, które pasło się niemal przy samej krawędzi "pastucha", a kiedy podeszliśmy jeszcze chętniej do nas podchodziły. Rwaliśmy trawę i je karmiliśmy. Koniki na początku były nieufnie, ale kiedy spróbowały trawy zaczęły coraz chętniej do nas podchodzić. Ta ich ostrożność wynikała z faktu, że stado klaczy chroniło swoje źrebaczki. Miło by na nie patrzeć a jeszcze bardziej obcować dotykając ich aksamitnej sierści.  

Konik polski to najstarsza z 9 polskich ras koni, której przodkiem jest dziki tarpan, który zamieszkiwał lasy na obszarze Wschodniej Polski, Prus i Litwy. Pod koniec XVIII wieku wszystkie tarpany schwytano i umieszczono w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich w okolicy Biłgoraja, k. Zamościa. 25 lat później trafiły w ręce chłopstwa, zamieszkującego okoliczne tereny.

Pierwsze próby prowadzenia zorganizowanej hodowli tej rasy podjęto w 1923 roku, w Państwowej Stadninie Koni w Janowie Podlaskim i w 1928 roku w Folwarku Dworzyszcze (k. Krzemieńca, obecnie na terenie Ukrainy). W 1936 r. prof. T. Vetulani rozpoczął pracę nad odzyskaniem rasy i nadał jej powszechnie obowiązującą nazwę: konik polski. Proces ten odbywał się na terenie rezerwatu Puszczy Białowieskiej, wykorzystując konie sprowadzone z Biłgoraja. Niestety w trakcie II Wojny Światowej hodowlę zniszczono, a część koni wywieziono na teren Niemiec. Na szczęście parę sztuk udało się ocalić, a które w 1949 r. przewieziono do Popielna. Tam też wznowiono prace nad rasą – badania naukowe oraz kontynuowaną do dziś hodowlę dwóch typów konika polskiego:

hodowlę rezerwatową - niewielkie stado utrzymywane jest w warunkach zbliżonych do naturalnych – całoroczny wypas na dużym obszarze (hodowle w Polsce: Roztoczański Park Narodowy, Popielno, Biebrzański Park Narodowy, Stacja Doświadczalna w Stobnicy prowadzona przez Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu),

hodowlę stajenną – zwierzęta przebywają w boksach z naprzemiennym wypasem na padoku (hodowle w Polsce: Stado Ogierów Sieraków, Stadnina Koni Racot, Stadnina Koni Dobrzyniewo, Państwowa Stadnina Koni w Jeżewicach, Popielno).

Dziś konik polski jest symbolem Roztoczańskiego Parku Narodowego, którego sylwetkę znajdziemy w logo Parku.

Konik polski - budowa i charakterystyka

Konik polski jest prymitywnie zbudowany - niewielki, o krępej budowie ciała. Co ciekawe niewiele wymaga pod względem żywieniowym, słynąc z wytrzymałości, siły i "końskiego zdrowia". Co ciekawe zwierzęta te dojrzewają dość późno - proces ten trwa nawet do 5 roku życia. Głowa konika polskiego wydaje się lekka w stosunku do reszty jego ciała. Ma raczej prosty profil, szerokie czoło i grube dosyć krótkie uszy. Charakterystyczna dla tej rasy jest nisko osadzona, szeroka, krótka i prosta szyja. Tułów konika polskiego jest raczej wydłużony z głęboką klatką piersiową, pełnym (często obwisłym) brzuchem i niedużymi, krótkimi i pionowo ustawionymi łopatkami. Grzbiet bywa łęgowaty, a zad ścięty - jak u koni zimnokrwistych, co daje im większą siłę ciągu. Kończyny są krótkie, suche i często o nieprawidłowej postawie zakończone niewielkimi kopytami o twardym rogu, co pozwala im poruszać się po trudnym podłożu bez podków. Największe wrażenie z pewnością robi grzywa i ogon: o grubym, gęstym i szorstkim włosiu. Tak jak i włos, również sierść - konik polski ma dosyć gęstą.

Osiągany wzrost: 134-136 cm

Masa ciała: 300-400 kg

Maść konika polskiego jest niepozorna - myszata z charakterystyczną pręgą wzdłuż kręgosłupa na grzbiecie (jak u tarpanów i koni prymitywnych). Zdarzają się też pręgi na stawach skokowych i nadgarstkowych, bardzo rzadko pojawiają się niewielkie odmiany.

Konik polski - użytkowanie

Konik polski to rasa bardzo chętnie wykorzystywana w rekreacji. Dzięki swojej wytrzymałości świetnie nadają się na wyjazdy w teren, w tym wycieczki konne po trudnym terenie i górach. Spotkamy je także na placach w szkółkach jeździeckich, gdzie bardzo dobrze sprawdzają się w nauce jazdy dla dzieci, świetnie radząc sobie w jeździe w zastępiem. Ich łagodność oraz nieduży wzrost ułatwia dzieciom naukę podstawowej pielęgnacji przed i po jeździe. Nieduża wysokość zwierzęcia - to również większe bezpieczeństwo podczas upadku. Konie te sprawdzają się też podczas hipoterapii.

Rasa ta, dzięki swojej maści - jest łatwa do utrzymania w czystości (nie widać plam i brudu na sierści). Gęsta grzywa pozwala przytrzymać się jeźdźcowi podczas wsiadania czy też zapobiec upadkom.

Co ciekawe rasa ta, jest też coraz częściej używana w gospodarstwach rolnych i sadownictwie.

Podsumowanie

Jak większość niedużych koni - konik polski potrafi być bardzo uparty i stanowczy. Współpraca z nim bywa nie lada wyzwaniem dla adeptów jeździectwa. Jednak jego odporność na trudne warunki i krzepa zdecydowanie wynagradzają trudny charakter.