Życie trwaj!
Po wspólnych chwilach
W samotny smutek pogrążonych
Są dni słoneczne i dni deszczowe
Jak ratunek dla duszy
W górę się wznoszę i w dół opadam
Moje myśli czarne a białe są słowa
Jest ciemność księżyca i jasność słońca
Jest złość i miłość nie znające końca
Lecz cóż, ta zmienność mi odpowiada
Bo w niej tkwi szczęście, sens i zasada
Najbliższym wokół spać już nie daję
Słów mam za dużo, plotę, majaczę,
i własnych słów nie poznaję
Odgrywam wielkie sceny
Na świecie za małym
Nie straszny mi ból i zwątpienie
Bo każdy jest stworzeniem doskonałym
TAK JEST MI DOBRZE!
I TAK BYĆ MUSI!
BO JA TAK CHCĘ!
I NIC MNIE JUŻ NIE ZDUSI!
Przenoszenie gór jest teraz pestką
I do twarzy mi z tą zmianą
Bo wszyscy wokół mnie kochają
A ja wciąż pnę się w górę
Bo energii mam niemało
Nawet jeśli zapanuje noc głęboka
A rankiem mgła spowije świat
W mojej głowie wciąż będzie BURZA i WIATR
Co nawiewa myśli sto
I serce jak spłoszony ptak
Chce ominąć pobudzenie
A ja krzyczę głośno znów:
ŻYCIE TRWAJ!
…I TAK SIĘ STANIE!
Małgorzata Gawin-Trzaska
29.06.2019, dzień pobytu w szpitalu 26
*Wygrzewające się w słońcu Liliowce, w tle szpitalna kaplica. Fotografia własna
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz